بررسی شکل پذیری مهاربندی های واگرا و مقایسه آن با مهاربندهای همگرای ویژه

خسارت شدید مهاربندهای همگرا رد زلزله های اخیر ناشی زا عدم شکل پذیری مناسب، ضرورت بازبینی طراحی این سیستمها را تایید می نماید. بر این اساس در سالهای اخیر و پس از زلزله نورتریج مهاربندهای همگرای ویژه (scbf) معرفی و مطرح شدند. مهارندهای همگرای ویژه به گونه ای طراحی می شوندد که تغییر شکل غیر الاستیک قابل توجهی از خود نشان دهند. تحقیقات آزمایشگاهی بیانگر آنستکه سختی الاستیک قابهای مهاربندی همگرای ویژه قابل مقایسه با قابلهای مهاربندی برون محور (ebf) می باشد. از طرفی کاربرد عملی مهاربندهای برون محور که به دلیل داشتن شکل پذیری مناسب و سختی و مقاومت قابل قبول مورد تایید تیوری و آزمایشگاهی محققین متعددی قرار دارد به دلیل هزینه اجرایی قابل توجه همچنان با مشکلاتی روبرو است. در این پایان نامه با استفاده از تحلیل غیر خطی تاریخچه زمانی سیستمهای مهاربندی ebf و scbf رفتار لرزه ای این سیستمها در قابهای 5، 10 و 15 طبقه مورد مطالعه و مقایسه قرار می گیرد. در مجموع با توجه به شتابنگاشتهای اعمالی و مدلهای استفاده شده، 270 آنالیز دینامیکی تاریخچه زمانی انجام شده است که پارامترهایی از قبیل شکل پذیری، میزان جذب و اتلاف انرژی، جابجایی ماکزیمم طبقات برای توزیع های مختلف بادبندی مورد مقایسه قرار می گیرد. شتابنگاشهای مورد استفاده از حوزه نزدیک و همچنین حوزه دور و برای مناطق لرزه خیزی بالا می باشد. سیستمها بر اساس ضوابط لرزه ای توصیه شده ubc97 طراحی و در مدل سازی المانها از دستورالعملهای fema356 استفاده شده است. نتایج نشان می دهد در همه سیستمهای فوق با افزایش تعداد دهانه های مهاربندی در قابها ظرفیت اتلاف انرژی بیشتر می شود. همچنین میزان شکل پذیری و اتلاف انرژی سیستمهای همگرای اصلاح شده فوق قابل توجه می باشند. این پارامترها، تابعی از میزان pga و محتوای فرکانسی حرکات لرزه ای ورودی می باشند. افزایش pga سبب افزایش انرژی ورودی و هیستروزیس در هر سه سیستم می شود، و در مورد برش پایه ماکزیمم نرخ رشد افزایش زمانی که pga از یک حد معین فراتر می رود، کندتر و بعضا ثابت می شود. نتایج مربوط به این آنالیزها در قالب جداول و گرافهایی ارایه گردیده اند.